Ik heb altijd geroepen dat ik Dry january onzin vond.
Maar dit jaar…

Ik doe mee, echt waar.
Geloof je bijna niet he?
En dan ook nog maximaal; Geen alcohol, niet meer af en toe dat sigaretje roken wat ik ‘alleen nog bij de borrel’ deed en iedere dag sporten.
Dat laatste is natuurlijk uit voorzorg, anders stuiter ik alle kanten op.
Ik wil gewoon eens ervaren hoe het is om dit niet te doen en even niet te mogen van mijzelf.
Wat doet het met mij?
Wat doet het met mijn lijf?
Ik ben benieuwd…

Wat mij hier toe bracht? Dat zal ik je vertellen:

Het is bijna kerst, 23 december. Een van mijn laatste werkdagen van het jaar.
Overal lichtjes, kerstbomen en gezelligheid.
Ze vraagt me of we nog even langs het winkelcentrum kunnen rijden.
Natuurlijk kan dat!
We halen nog snel even een pakje shag, een fles cola en wat dropjes, een beetje voorraad voor de komende tijd.
Mensen met boodschappentassen vol kerstboodschappen.
Wij gaan wat anders doen.
Wij zijn onderweg naar een verslavingskliniek. Van detox nu naar het echte werk.
“Is het niet erg dan Annemarie, dat we nu wat later komen?”
“Nee joh, zeg ik. “We bellen wel even, komt goed! Zoek jij het nummer even op en zet
hem op de speaker, doe ik het woord wel.”
Als er iemand is die weet hoe je te laat kunt komen, dan ben ik het wel… Dat zeg ik maar niet.
Het blijkt inderdaad geen probleem.
De rit is best lang, wat maakt dat we veel tijd hebben om met elkaar te praten.
Ik had een blikje cola en een kerstkrans meegenomen voor ons voor onderweg; nog een klein beetje kerstgevoel creëren in de auto. We zetten de muziek aan en gaan.
Ik vraag van alles; over haar leven, haar drankgebruik, waarom ze na eerder stoppen weer is begonnen etc.
“Weet je Annemarie, bier was mijn beste vriend. Als ik me rot voelde, als ik me verveelde, in alle situaties was bier er. Het was niet goed, dat weet ik…”

We praten en praten en ik bedenk me dat het best bizar is, dat de hele wereld ongeveer gezelligheid aan het creëren is met elkaar voor kerst en dat ik, deze dame die ik nog maar zo kort ken, naar een verslavingskliniek breng, omdat ze niemand anders heeft die haar weg kan brengen.
Dat ze hier met kerst zit, maakt haar niet zoveel uit: “Ik wil er vanaf, ik ben er klaar mee. Ik ben klaar met al die problemen. En wat moest ik anders, ik heb toch niet zoveel.”

Als we de parkeerplaats van de kliniek opdraaien barst ze ineens in tranen uit.
Uit de speakers van de auto zingt Maan: ‘Ze huilt maar ze lacht’.
Ik vraag haar wat maakt dat dit gebeurt: “Even alles, dit liedje, deze plek, dat ik hier moet zijn. Pfff…. Het is even veel allemaal!”
Ik troost haar en vertel haar hoe trots ik op haar ben dat ze nu door wil pakken.
Tegelijkertijd voel ik enorm medelijden.
Hoe naar dat je hier moet zijn? In the middle of nowhere, zonder bekenden, je feestdagen hier doorbrengen.
Ze rookt nog even een shaggie en we gaan naar binnen voor de intake.

Als ik na een half uur afscheid van haar neem en weer naar buiten loop, merk ik dat ik even moet slikken.
Waarom eigenlijk?
Het raakt me, het maakt indruk.
De eenzaamheid, het verdriet, het gevecht tegen een verslaving die al zoveel kapot gemaakt heeft en nu toch weer voor zichzelf gaan.
Ik rijd zo naar huis voor kerst en zij zit hier, helemaal alleen.
Ik heb altijd wel een grote mond, maar stiekem maar een klein hartje…

Op de terugweg denk ik na. Ik denk aan hoe belachelijk het eigenlijk is dat ik iemand aan het
supporten ben om niet meer te drinken terwijl ik zo weer een fles wijn opentrek thuis want mijn vriendinnetje staat vanavond voor de deur om te borrelen.
Dat is zeker niet de eerste fles dit jaar die open gaat en zeker ook niet de laatste.
We hadden weer best een pittig jaar met veel ellende en hoeveel momenten hebben wij bij
rotnieuws wel niet een borrel genomen. Wat raar eigenlijk..

Die laatste dagen van het jaar blijft het door mijn hoofd spoken terwijl de aankondigingen van dry january me om de oren vliegen en we de ene na de andere borrel hebben.
Riep ik misschien zo hard dat ik het stom vond om het zelf maar niet te hoeven doen?

Ik ben er even klaar mee, helemaal, en aangezien ik wel gevoelig ben voor de mentale drempel van een nieuw jaar doe ik gewoon mee aan DRY January. Even helemaal niks!

En weet je? Het gaat harstikke goed, ik voel me topfit!